Na het bezoek van de twee VNCE bestuursleden is het deze week de beurt aan de mannen van aluminium, olie en kabels, kortom de engineers. Zo komen Andre van Norden,  Dave Kraaijenbrink en Herman van Kranenburg op Laurinburg-Maxton om ‘Excalibur’ eens van nabij te bekijken. Ze worden opgewacht door de vlieginstructeur Troy Emig die hen bijstaat tijdens de inspectie.

De drie merken direct dat de Golden Knights het vliegtuig werkelijk vertroeteld hebben. De romp is vier jaar geleden nog gespoten en de geel/zwarte Armykleuren springen er goed uit. Aan de rechterachterkant bij de deur is er ooit een kleine reparatie uitgevoerd, maar de romp is verder strak.

De twee ooievaarspoten hebben beide recent een overhaul gehad. Ze zien eruit als nieuw. De neuswielophanging en besturing kennen ook geen beschadigingen en er zijn geen vetsporen die op een lekkage zou kunnen wijzen. De deuren van het landingsgestel hebben geen speling en zien er onbeschadigd uit. De wielen en banden zijn top. De imposante vierbladpropellers zien er goed uit en kennen geen beschadigingen, behalve op een paar plaatsen waar het rubber een beetje loslaat, maar dat is makkelijk te verhelpen. 

Inspectie van de motorgondels leert het drietal dat de ‘fuel collector tank’ inclusief leidingen droog zijn en dus niet lekken. De ‘compressoren’ en ‘gearboxen’ zien er netjes uit en de compartimenten vertonen zowel links als rechts geen sporen van lekkage.  Wel moest in rechter ‘gearbox’ wat olie worden bijgevuld.  Ook in de linker motor kan een blik olie bijgevuld worden, maar de rechter is netjes op niveau. Deze motor staat nu overdag recht in de zon en warmt door het zwarte kleurenschema flink op. De combinatie van overdag warm en ’s nachts koud belast de keerringen en zou deze lichte lekkage hebben kunnen veroorzaken. Morgen worden alle motorpanelen geopend en kunnen de mannen dit nakijken. 

De watermethanoltanks die vorige week zijn afgetopt, zijn vrij van lekkages en in goede conditie. Dit mengsel van water en methanol levert extra vermogen bij starts van kortere, hooggelegen banen waar ook de temperatuur een rol kan spelen. Andre verwacht niet dat er een watermethanol injectie nodig is voor vlucht naar Nederland, want in de wintermaanden hebben de Rolls Royce motoren meer dan genoeg vermogen voor vliegvelden op zeeniveau. 

De cabine is wat je van een Army Troopship verwacht: daar zit 35 jaar geschiedenis in. Overal pronken stickers en namen van para’s. Het toilet is schoon en werkt. De pantry is gemakshalve verwijderd, maar zit wel bij de grote hoeveelheid reserveonderdelen. De zuurstofflessen en brandblussers in de cabine zijn vol en ook de First Aid kit is aan boord. De cockpit ziet er goed uit. Het ‘pedestal’ kan een likje verf gebruiken. Het pneumatische paneel, achter de captainstoel, maakt ook een solide indruk. De leidingen en kleppen zijn goed en lekvrij. 

Na het starten van de motoren op de batterij van ‘Excalibur’, worden de compressoren van het vliegtuig aan het werk gezet. Op twee indicaties van ‘main air bottles’, die leeg zijn en niet willen opkomen, staan alle instrumenten in het groen. Waarschijnlijk blijft er een klep plakken, want na een paar keer op de remmen getrapt te hebben bouwt er weer luchtdruk op in de flessen.  Als de motoren een tijdje niet gedraaid hebben kan dat gebeuren. We gaan zolang de kist in Amerika verblijft met een Fokker grondprotocol werken: als er niet regelmatig gevlogen wordt, wordt er elke vijf dagen een ‘engine run’ uitgevoerd.

Terwijl de pneumatische tanks worden ‘opgeladen’ controleren Troy en Andre de navigatie-instrumenten en radio’s. Als de tanks op druk zijn krijgen de flaps een ‘cycle’. Ze worden in stapjes volledig uitgeklapt en weer opgehaald. Ondertussen is de klimaatregeling de cabine netjes aan het opwarmen en later aan het koelen. Met de airconditioning zit het dus ook wel goed. We kunnen nu ook de ‘de-icing boots’ testen.  Gelukkig blazen de rubberen ‘balonnen’ aan de vleugel- en stabilo-voorrand perfect op. ‘Windshield de-icing’, ‘prop de-icing’ en de belangrijke ‘pitot tube heating’ werken ook goed. Troy test vervolgens de ‘controls’ van de Fokker, dat wil zeggen dat alle stuurvlakken worden getest op uitslag en weerstand.

Tijd om de fokker in beweging in krijgen. Tijdens het taxiën naar de startbaan van Laurinburg worden de remmen en het antiblokkeersysteem een aantal keren goed getest. Het stuurbare neuswiel werkt ook netjes op de inputs van Troy. Op de runway aangekomen mag ‘Excalibur’ even zijn spieren laten zien. Tijdens een ‘maxpower run’  draaien de gasturbines op 15000 RPM.  Oliedruk en ‘TGT’ (uitlaatgastemperatuur) blijven netjes in het groen, zelfs als het water methanol systeem wordt geactiveerd. Tijdens zo’n  ‘Wet test’ wordt er watermethanol in de gecomprimeerde lucht gespoten, net voor de verbrandingskamer. Dit geeft even een hogere ‘mass-flow’ door de turbine en daarmee meer vermogen naar de propellers. Ook als ‘Excalibur’ alles geeft blijft ze netjes op de remmen staan. Over de startbaan taxiën de mannen terug naar het platform. Bij het afzetten van de motoren concluderen Andre en Troy dat het vliegtuig volledig klaar is voor de ferry naar Lelystad.

Helaas kan er nog niet gevlogen worden want we missen nog een civiele registratie- en het luchtwaardigheidsbewijs. De komende dagen staan meerdere afspraken met FAA-inspecteurs gepland om hieraan te werken. Bestuurslid Herman van Kranenburg mag daarbij met de Golden Knights aantonen dat het onderhoud van ‘Excalibur’ ook aan de civiele regels voldoet.  Andre en Dave zullen zich vooral bezighouden met het controleren van de reserveonderdelen en het samenstellen van een ferry kit.